Nihayet birkaç kreş arayışından sonra bir özel kreşe kararımızı verdik.
İlk 2 hafta oryantasyon haftası olarak yarım gün şeklide geçti. Annelerin okulda kalmalarına izin verildiği için büyük bir sıkıntıyla karşılaşmadık.
Arada bir sınıftan çıkıp benim orada olup olmadığımı yoklayıp sınıfa tekrar giriyordu. Uzun bir süre benden ve kardeşinden ayrı kalmak zor geliyordu.
Oryantasyonun 2. haftasında daire içinde toplanıp kendilerini tanıtmışlar. "Benim adım Ali Kemal. Mor rengini seviyorum. Cavanay (canavar) hayvanı seviyorum" demiş.
Ertesi sabah artık okulda kalmayacaktım. Sabah bırakırken kardeşine iğne yapılması ve hastaneye gitmem gerektiğini söyledim. Tabi kabul etmedi ama öğretmeni ikna edip aldı ve sınıfa götürdü. Daha sonra rehber öğretmeninden sınıf kapısının açık kalmasını istemiş. Sanırım kapının açık kalması onu rahatlatıyordu.
Artık tam güne geçtik ve bu haftamız iyi geçti derken haftanın son gününde ağladı ve benden ayrılmak istemedi. Öğretmeni kucağına alıp ağlaya ağlaya yukarı çıkardı ve öğretmeniyle kart oyununa başladı. Kameradan onları izliyordum .
Ali Kemal yine bir ara beni sorup ağladı ve öğretmeni Ali Kemali kucağına alıp gözyaşlarını sildi ve ona sarıldı.
O an birden yukarı çıkıp Ali Kemali kucağıma almak istedim fakat öğretmenimizin o sıcak sarılışı benim içimim rahat olmasını hissettirdi.
Birlikte tekrar aşağıya inip Ali Kemal kucağıma koştu. Tekrar hastaneye gitmem gerektiğini söyledim. Yine ağladı fakat gitmek zorundaydım. Evden aradığımda gayet neşeli bir şekilde oynadığını söylediler.
Her ne kadar gönül rahatlığıyla evladımı okula teslim etsem bile itiraf etmeliyim ki her an neler yaptıklarını tüm gün sabahtan akşama kadar izlemek isterdim.
Hatta sürekli öğretmenini aramak ve neler yaptığını sormak isterdim. Fakat sanırım bazı şeyleri abartmamak gerekir.
Evet okulumuz başladı ve benim için üzücü tarafı kontrolün artık sadece bende olmadığı.
